Γράμμα προς τους εκπαιδευτικούς. ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ

ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΟΥΝ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΥΠΩΘΕΙ ΣΕ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΚΙΝΗΘΕΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ 

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

 

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ: ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΑΧΗ

Συνάδελφοι/σες,

 Τις μέρες αυτές βρισκόμαστε μπροστά σε μια μάχη κομβικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον του κλάδου, αλλά για το σύνολο της δημόσιας εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση, μετά τη μαζική άρνησή μας να συμμετάσχουμε στη διαδικασία της αξιολόγησης , που εκφράστηκε με τις αποφάσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των συλλόγων διδασκόντων και το μάζεμα δεκάδων χιλιάδων υπογραφών, προσπαθεί να την προωθήσει με απροκάλυπτα αυταρχικό τρόπο και καταλύει κάθε έννοια νομιμότητας, αγνοώντας τις αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων των σχολείων όλης της χώρας. Για μας είναι βέβαιο ότι η διαδικασία της αυτοαξιολόγησης, όπως και της αξιολόγησης που ακολουθεί, πρέπει να μπλοκαριστεί επειδή:

  1. Η φιλοσοφία της είναι βαθιά ταξική και διαπνέεται από τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη του “λιγότερο κράτος παντού” . Πραγματικός στόχος της είναι η απόσυρση του κράτους από τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, η γενική διάλυση του δημόσιου τομέα και η εξοικονόμηση χρημάτων για την αποπληρωμή των τοκογλυφικών δανείων και τη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου και ειδικά του τραπεζικού, στην εποχή της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης. Απόδειξη γι’ αυτό οι ίδιοι οι δείκτες της αυτοαξιολόγησης όπου π.χ. στα μέσα και στους πόρους η ευθύνη για την ανεύρεση των αναγκαίων και απαραίτητων κονδυλίων για τη λειτουργία της σχολικής μονάδας πέφτει στις πλάτες του σχολείου!!! Ο στόχος είναι η σχολική μονάδα, να έχει ευθύνη και υποχρέωση για τα οικονομικά της, για την επιλογή αναλυτικών και διδακτικών προγραμμάτων, βιβλίων και εκπαιδευτικών. Η συντήρηση ή η ανάπτυξή της να συναρτάται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών «προϊόντων» της, ενώ θα πρέπει να είναι «ευαίσθητη» στις απαιτήσεις των «πελατών» που πρωτίστως θα είναι όσοι τη χρηματοδοτούν και φυσικά όχι οι ανάγκες των μαθητών για ολόπλευρη μόρφωση. Αυτά εννοεί το κράτος όταν αναφέρεται σε αυτονομία και ανταγωνιστικότητα.

  2. Για όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης στοχοποιεί τον εκπαιδευτικό το μαθητή και τελικά τη συγκεκριμένη σχολική μονάδα, μη λαμβάνοντας καθόλου υπόψη τη συμβολή των πιο σημαντικών παραγόντων της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Γι’ αυτό και οι δείκτες που αφορούν την ανάπτυξη και εφαρμογή διδακτικών και παιδαγωγικών πρακτικών και πρακτικών αξιολόγησης των μαθητών, διερευνούν κατά αποκλειστικότητα τον εκπαιδευτικό και τη διδακτική του πράξη, αυτόν θεωρούν υπεύθυνο για τη σχολική αποτυχία και φυσικά όχι την εκπαιδευτική πολιτική, τα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, που εισάγουν τη δεξιότητα και την πληροφορία σε βάρος της κριτικής σκέψης και της ολόπλευρης γνώσης, την υλικοτεχνική υποδομή των σχολείων, το εξεταστικό σύστημα. Όλες οι ευθύνες του κράτους και των κυβερνήσεων, οι στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, να εκπαιδεύει τους μαθητές ώστε να θυσιαστούν ως φτηνό εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις, δεν παίζουν κανένα ρόλο για τους εγκέφαλους του Υπουργείου. Η κοινωνική προέλευση των μαθητών, η οικογενειακή τους κατάσταση, οι συνθήκες διαβίωσής τους, η καταγωγή τους, οι γεωγραφικές ιδιαιτερότητες και οι ανισότητες  στο οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο των γονιών τους, η σαφή άρνηση του κρατικής πολιτικής να παρέμβει ενισχυτικά για να αμβλύνει τις ταξικές ανισότητες, δεν έχουν ευθύνη με βάση την κεντρική λογική της αυτοαξιολόγησης.

  3. Μέσω της σύνδεσής της με το ενιαίο μισθολόγιο, αποσκοπεί στη μισθολογική καθήλωση των εκπαιδευτικών, ενώ προσπαθεί να λειτουργήσει ως νομιμοποίηση των απολύσεων, των διαθεσιμοτήτων, της μόνιμης κινητικότητας και γενικά της κατάργησης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που ο κλάδος κέρδισε με σκληρούς αγώνες 60 χρόνων. Οι προτάσεις για νέο μισθολόγιο εκεί οδηγούν: σε βασικό μισθό ακαθάριστα 620 ευρώ για όλους και οποιαδήποτε αύξηση να καθορίζεται από τα αποτελέσματα στις κάθε λογιών αξιολογήσεις.

  4. Συνδέεται ευθέως με απολύσεις αφού είναι δηλωμένος ο στόχος του 15%. Με αυτή την έννοια έχει καθαρά τιμωρητικό χαρακτήρα και στοχεύει στην εμπέδωση ενός κλίματος υποταγής, φόβου και ασφυκτικού ελέγχου στα σχολεία μέσω της χειραγώγησης των εκπαιδευτικών.

  5. Επιδιώκει τη λειτουργία ενός “σχολείου της αγοράς” που θα λειτουργεί με αμιγώς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, βάζοντας στη θέση της εκπαίδευσης την κατάρτιση, με στόχο την τροφοδοσία της μελλοντικής αγοράς με πλήθη εργαζομένων καταδικασμένων σε μόνιμη εργασιακή ανασφάλεια και βαριά εκμετάλλευση. Αυτό άλλωστε γίνεται πρόδηλο με τη δημιουργία του θεσμού της μαθητείας.

  6. Η εφαρμογή της θα έχει ως αποτέλεσμα την εκτεταμένη σχολική διαρροή (ειδικά στην Β/βάθμια) που θα προκαλέσουν από τη μια η ένταση του ταξικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης μέσω της κατηγοριοποίησης των σχολείων και από την άλλη η εντατικοποίηση που θα επιφέρουν οι συνεχόμενες εξετάσεις καθώς και  τα αυξημένης δυσκολίας θέματα από την τράπεζα θεμάτων σε συνδυασμό με τον νέο τρόπο προαγωγής από τάξη σε τάξη. Τελικός στόχος παραμένει η κοινωνία και η εξασφάλιση ενός μισοειδικευμένου και κακοπληρωμένου εργατικού δυναμικού.

  7. Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα να μας αξιολογούν, σ’ αυτούς που συνειδητά διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση, που κλείνουν τα σχολεία, που ευθύνονται για προβληματικά αναλυτικά προγράμματα, άθλια βιβλία, τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, εποπτικά μέσα και υλικοτεχνική υποδομή. Αυτοί δεν δικαιούνται να μας αξιολογήσουν και δεν τους εμπιστευόμαστε να το κάνουν. Δεν είναι μόνο ότι στην Ελλάδα τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις» δεν έγιναν ποτέ «αξιοκρατικά». Είναι και η πρόθεσή τους να βγάλουν χιλιάδες συναδέλφους ανεπαρκείς ώστε να τους αντικαταστήσουν με φθηνούς εργαζόμενους των 500 ευρώ, όπως φάνηκε και το προηγούμενο διάστημα με το στήσιμο της φάμπρικας δημιουργίας επίορκων και υπεράριθμων. Πρόκειται λοιπόν για μια αξιολόγηση με προαποφασισμένο αποτέλεσμα που γίνεται μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις αυτών που δε χρησιμοποίησαν καμία αξιολόγηση για να απολύσουν καθηγητές τεχνικής εκπαίδευσης, σχολικούς φύλακες, καθαρίστριες, νοσηλευτές, οδηγούς ασθενοφόρων, δημοτικούς αστυνομικούς και υπαλλήλους οργανισμών που καταργούνται.

  8. Αν περάσει η αξιολόγηση μπαίνουμε για τα καλά σε μια εργασιακή κόλαση από την οποία θα είναι πολύ δύσκολο να βγούμε: μισθοί πείνας, περισσότερα χρόνια υπηρεσίας, μεγαλύτερα ωράρια, περισσότερα παιδιά στην τάξη, μισθολογική και βαθμολογική καθήλωση, διαρκής κίνδυνος απόλυσης ή μετάθεσης και κυρίως υπαγωγή του κλάδου σε μια πυραμίδα καταπιεστικών μηχανισμών αποτελούμενη από διευθυντές, σχολικούς συμβούλους, προϊσταμένους, περιφερειάρχες, πολιτική ηγεσία, γονείς και ΜΜΕ, που όλοι μαζί θα συνιστούν ένα τεράστιο βάρος στους ώμους μας.

  9. Μια νίκη στο συγκεκριμένο αγώνα θα ανεβάσει το ηθικό του κόσμου και θα δείξει ότι η κυβέρνηση και η τρόικα δεν είναι παντοδύναμες. Είναι μια νίκη που την έχει πολύ μεγάλη ανάγκη ο κλάδος αλλά και το κίνημα συνολικά με τα αλλεπάλληλα πλήγματα που δέχτηκε την τελευταία 4ετία.

Η διεθνής εμπειρία αποδεικνύει ότι η αυτοαξιολόγηση δεν είναι φάρμακο αλλά θανατηφόρο δηλητήριο

Ας μιλήσουμε με παραδείγματα.

Στις ΗΠΑ τα τελευταία δέκα χρόνια έκλεισαν 4000 σχολεία, καταργήθηκαν 300.000 θέσεις εκπαιδευτικών, μειώθηκε η κρατική χρηματοδότηση προς τα σχολεία σε 34 από τις 50 πολιτείες,  ενώ χιλιάδες μαθητές βρέθηκαν στην κυριολεξία στο δρόμο – ειδικά στις φτωχές γειτονιές – αφού δεν υπήρχε πια σχολείο να φοιτήσουν. Με ποιο τρόπο έγινε αυτό; Με την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών μέσω σκληρών εξετάσεων που μετρούν τις επιδόσεις των μαθητών από την τρίτη δημοτικού! Τα σχολεία πια δεν προσπαθούν να υπηρετήσουν τις ανάγκες των μαθητών αλλά οι μαθητές τις ανάγκες των σχολείων! Οι εκπαιδευτικοί κάνουν στην κυριολεξία αγώνα δρόμου για να μπορέσουν να επιβιώσουν σε ένα σκληρό εργασιακό περιβάλλον, όπου το επαγγελματικό τους μέλλον είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τις επιδόσεις των μαθητών τους.

Τα ίδια ολέθρια αποτελέσματα έχουν τα συστήματα αξιολόγησης και στην Αγγλία: κλεισίματα σχολείων, απολύσεις εκπαιδευτικών, αύξηση της μαθητικής διαρροής, μείωση χρηματοδότησης. Η υπηρεσία της εξωτερικής αξιολόγησης, το διαβόητο OFSTED, είναι στην κυριολεξία ο εφιάλτης των εκπαιδευτικών. Η πίεση που τους ασκείται  είναι τέτοια που το 50% παραιτείται στην πρώτη πενταετία!

Όσο για την Ευρώπη, η κατάσταση είναι παρόμοια: χιλιάδες συγχωνεύσεις και καταργήσεις σχολείων στην Πορτογαλία, υποχρηματοδότηση των σχολείων στην Ισπανία μέσω της αξιολόγησης, διαχωρισμός των μαθητών στη Γερμανία από πολύ μικρή ηλικία σε αυτά που «μπορούν» και «δεν μπορούν» να σπουδάσουν. Τέλος παντού, η αναλογία μόνιμων και συμβασιούχων εκπαιδευτικών είναι σε βάρος των πρώτων.

Οι «μεταρρυθμίσεις» στα εκπαιδευτικά συστήματα σε παγκόσμιο επίπεδο, καθοδηγούμενες από τον ΟΟΣΑ, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση στην περίπτωση της Ευρώπης, έχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά: τη σύνδεση της αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών με τις επιδόσεις των μαθητών, τη σύνδεση των μισθών των εκπαιδευτικών με τα αποτελέσματα της αξιολόγησής τους και το γεγονός ότι χρησιμοποιούνται εξω-εκπαιδευτικοί φορείς – δηλαδή εταιρείες και ιδιώτες - για την δήθεν  πιο «αντικειμενική» εξωτερική αξιολόγηση. Στα Προεδρικά Διατάγματα και τα επιμορφωτικά υλικά που προβλέπονται για τη δική μας αξιολόγηση, θα βρούμε αυτολεξί μεταφράσεις και copy paste από αντίστοιχα νομοθετήματα άλλων χωρών, κατά κύριο λόγο των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, όπου εφαρμόζονται τα πιο σκληρά και καταστροφικά για το δημόσιο σχολείο συστήματα αξιολόγησης.

Ας πάψουν λοιπόν να μιλούν για αξιολόγηση που θα βελτιώσει την εκπαίδευση και θα βοηθήσει τον εκπαιδευτικό. Η πραγματικότητα δείχνει ότι όπου εφαρμόζεται, και μάλιστα με τον σκληρό και καθολικό τρόπο που προβλέπεται και για τη χώρα μας, πάντα ακολουθεί ένα ακόμα πιο σκληρό σύστημα, για να «διορθώσει» τις καταστροφικές συνέπειες που έχει το προηγούμενο! Αν επιτρέψουμε να εφαρμοστεί και σε μας, τα επόμενα βήματα θα είναι ακόμα πιο σκληρά, με πρώτο και κύριο τη σύνδεση της επαγγελματικής μας προοπτικής με τις επιδόσεις των μαθητών μας.

             Συνάδελφοι/ισσες ,

Ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε έχει την ιδιαιτερότητα ότι μετά από πολύ καιρό, δίνεται σε μια σχετικά ευνοϊκή χρονική συγκυρία επειδή:

α) Η μαζική άρνηση αποδοχής της αξιολόγησης από το 93,5% του συνόλου των εκπαιδευτικών με τις υπογραφές εναντίωσης και τα αρνητικά πρακτικά δημιουργίας ομάδων εργασίας, οι δυναμικές κινητοποιήσεις στο Υπουργείο για τη ματαίωση των σεμιναρίων της ντροπής, έδειξαν ότι σε πρώτη τουλάχιστον φάση η ενότητα, η αποφασιστικότητα και η καθολική αντίθεση του εκπαιδευτικού κόσμου στα σχέδια της κυβέρνηση είναι αναμφισβήτητες. Αν μετά την ανάθεση, υπάρξει μαζική άρνηση συμμετοχής στις ομάδες εργασίας, θα έχει τεράστια σημασία γιατί στην περίπτωση αυτή η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί να προχωρήσει μαζικά σε διοικητικά ή πειθαρχικά μέτρα.

β) Βρισκόμαστε απέναντι στην πιο αδύναμη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών γιατί υποστηρίζεται από μια ολοένα συρρικνούμενη κοινωνική μειοψηφία κάτω από το βάρος των αλλεπάλληλων δολοφονικών για το λαό μέτρων, δημιουργώντας εξαιτίας αυτού τριβές στην ήδη ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.  Η ανάπτυξη σοβαρών αγώνων ρήξης και ανατροπής με την κυβερνητική πολιτική απέναντι σε μια κυβέρνηση που θα έχει βγει αποδυναμωμένη κι από τις επικείμενες εκλογές δημιουργεί σοβαρές προϋποθέσεις ανασχέσεων, καθυστερήσεων και ανατροπών απέναντι σε στρατηγικές επιλογές όπως είναι η αξιολόγηση.

γ) Είμαστε πολύ κοντά στο τέλος της σχολικής χρονιάς, πράγμα που σημαίνει ότι αν καταφέρουμε να ματαιώσουμε για τώρα την αξιολόγηση θα κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο γιατί το πολιτικό σκηνικό θα είναι πολύ διαφορετικό το φθινόπωρο και πιθανότατα ο αγώνας θα μπορεί να δοθεί τότε από καλύτερες θέσεις. Είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές κυβέρνηση και τρόικα θα δείξουν αμέσως το αληθινό τους πρόσωπο με αποτέλεσμα μέσα στο καλοκαίρι να έχουμε την πλήρη κατάρρευση του success story όταν:

  • Αποσταλούν τα νέα εκκαθαριστικά της εφορίας .

  • Τιναχτεί για πολλοστή φορά το πρόγραμμα στον αέρα κάτω από το βάρος των ανείσπρακτων οφειλών των πολιτών στο κράτος λόγω της εξάντλησης της φοροδοτικής του ικανότητας. (ήδη αυτές οι οφειλές έχουν φτάσει τα 65 δις και προβλέπεται ότι θα φτάσουν τα 74 μέχρι το τέλος του χρόνου)

  • Αποδειχτεί ότι παρά το πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα και τη στημένη έξοδο στις αγορές η ανάσχεση της ύφεσης και της ανεργίας είναι ανέφικτες, όπως άλλωστε και ο περιορισμός του χρέους.

  • Αρχίσει η επίθεση των τραπεζών στους δανειολήπτες.

  • Γίνει σαφές ότι θα προχωρήσουν σε ένα νέο μνημόνιο.

                                       Συνάδελφοι/σσες,

    Ίσως κάποιοι ανάμεσά μας επηρεασμένοι από το μπαράζ της προπαγάνδας, πιστεύουν ότι «σε μια κοινωνία που αξιολογούνται όλα» είναι δίκαιο να αξιολογηθούμε και εμείς. Σ’ αυτή την αντίληψη απαντούμε:

  1. Το αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας  εξαρτάται από πλήθος παραγόντων και όχι μόνο από την επάρκεια του εκπαιδευτικού. Επίσης η μέτρηση αυτού του αποτελέσματος με αντικειμενικά, ποσοτικά κριτήρια «αποδοτικότητας» είναι πολύ προβληματική, αν όχι αδύνατη. Κυρίως όμως, γιατί τα κριτήρια που το ίδιο το κράτος θέτει για θετική αξιολόγηση συγκρούονται κατάφορα με τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και της λαϊκής οικογένειας, με τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, με το όραμά μας για ένα σχολείο της κριτικής σκέψης και της ολόπλευρης γνώσης, ενιαίο 12χρονο, δημόσιο και δωρεάν για όλα τα παιδιά.

  2. Οι εκπαιδευτικοί έτσι κι αλλιώς κρίνονται κάθε στιγμή από τους μαθητές, τους γονείς τους, αλλά και τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς.

  3. Δε νοείται αξιολόγηση με προκαθορισμένο αποτέλεσμα (ποσοστώσεις) και δηλωμένο στόχο τις απολύσεις.

  4. Δεν είναι αποδεκτή αξιολόγηση δρομολογημένη απ’ αυτούς που εδώ και 4 χρόνια διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση και είναι καταδικασμένοι στη συνείδηση του κλάδου και της κοινωνίας.

    Υπάρχουν ακόμη ίσως ανάμεσά μας κάποιοι, που στην απελπισία τους απέναντι στη μισθολογική καθίζηση, βλέπουν την αξιολόγηση ως μια ευκαιρία μισθολογικής ή βαθμολογικής ανόδου. Πέρα από την ηθική πλευρά του πράγματος, την υιοθέτηση δηλαδή μιας αντισυναδελφικής  στάσης κανιβαλικού τύπου, είναι σίγουρο ότι και επί της ουσίας κάνουν λάθος. Οι μνημονικές δεσμεύσεις που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις μέχρι τώρα, αποκλείουν ως το 2017 οποιαδήποτε αύξηση στους μισθούς, ενώ το μνημόνιο 2 απαγορεύει τις αυξήσεις λόγω ωριμάνσεων μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω του 10%!!! Άλλωστε και οι ρυθμίσεις που συνοδεύουν την αξιολόγηση προβλέπουν ότι πάνω από ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, όλο το υπόλοιπο μέρος του μισθού θα εξαρτάται από την «αποδοτικότητά» του υπαλλήλου. Είναι λοιπόν σαφές ότι η αξιολόγηση δε γίνεται για να ανέβει το επίπεδο των εκπαιδευτικών ή για να ανταμειφθούν οι καλύτεροι, αλλά για να μειωθεί το μισθολογικό κόστος. Αποτελεί επίσης το πρώτο βήμα προς την ολοκληρωτική άρση μονιμότητας στο δημόσιο, στην οποία σίγουρα θα προχωρήσει η κυβέρνηση αν της δοθεί η ευκαιρία να κάνει αναθεώρηση του συντάγματος. Όσοι λοιπόν πάρουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα ενώ έχουν 15% πιθανότητες να χάσουν τα πάντα. Κυρίως όμως ανοίγουν δρόμο στην ολοκληρωτική διάλυση του δημόσιου τομέα και το πέρασμα στη βαρβαρότητα μιας πλήρως ιδιωτικοποιημένης οικονομίας, με τη μεταφορά της ζούγκλας του ιδιωτικού τομέα και στον δημόσιο.

       Ιδιαίτερα για τους συναδέλφους που κατέχουν θέση ευθύνης και βλέπουν τη συμμετοχή τους στην αξιολόγηση ως μέσο υπηρεσιακής ανέλιξης ή έστω ως αναγκαίο κακό για να σωθούν, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι νεοφιλελεύθεροι ταλιμπάν δε θα σταματήσουν στη βάση του κλάδου. Αν αυτή η πολιτική συνεχιστεί, σε λίγο θα μπουν στο στόχαστρο και αυτοί –αφού βέβαια κάνουν πρώτα τη βρώμικη δουλειά- όχι μόνο γιατί είναι ακριβότεροι από το μέσο εργαζόμενο στη δημόσια εκπαίδευση, αλλά και γιατί η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα που προωθούν αυτοί που τώρα τους χρησιμοποιούν, θα οδηγήσει στη σημαντική μείωση των θέσεων ευθύνης (υποδιευθυντές, διευθυντές, σχολικοί σύμβουλοι κλπ). Ας έχουν επίσης κατά νου αυτοί οι συνάδελφοι, ότι σε περιόδους κρίσης οι καταστάσεις αλλάζουν συχνά πολύ σύντομα και ότι ο κλάδος δε θα ξεχάσει όσους δράσουν ως πέμπτη φάλαγγα στις τάξεις του, ξεχνώντας ότι αποτελούν μέρος του.

Το δημόσιο σχολείο δεν έχει ανάγκη από αξιολόγηση που θα το διαλύει στις συμπληγάδες του ανταγωνισμού και της κατηγοριοποίησης. Έχει ανάγκη την ολόπλευρη και καθολική  στήριξη σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του.

Η μάχη ενάντια στην αξιολόγηση είναι στρατηγικής σημασίας μάχη για το εκπαιδευτικό κίνημα κι ως τέτοια θα τη δώσουμε με όλες μας τις δυνάμεις!

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ, ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ