Νέες μειώσεις συντάξεων και αυξήσεις φόρων στο τραπέζι

του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Νέες περικοπές στις συντάξεις και στο αφορολόγητο των μισθωτών ζητά το ΔΝΤ. Η ανακοίνωση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την υπόθεση των ομαδικών απολύσεων στην ΑΓΕΤ-ΗΡΑΚΛΗΣ δίνει ξεκάθαρη κατεύθυνση για ένα νέο εργασιακό μεσαίωνα. Όλες οι συνιστώσες των δανειστών συναινούν στην ανάγκη της μεγαλύτερης προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας στους ευρωπαϊκούς κανόνες λιτότητας. Κι όμως, η κυβέρνηση επιμένει ότι η διέξοδος για τους εργαζόμενους είναι τα «βραχυπρόθεσμα μέτρα» για το χρέος και η «ποσοτική χαλάρωση» της ΕΚΤ.

Αυτή είναι πάνω-κάτω η εικόνα που παρουσιάζει η διαπραγμάτευση μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών. Εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με το κυβερνητικό αφήγημα περί υπονόμευσής των επαφών, είτε από τον «κα­κό Σόιμπλε» είτε από τις «εμμονές του ΔΝΤ».

Οι περίφημες επιστολές που ζητούνται εκατέρωθεν, είτε πρόκειται για το αίτημα των δανειστών ώστε ο Ευκλείδης Τσακαλώ­τος να διαβεβαιώνει με επιστολή ότι το εφά­παξ βοήθημα προς τους συνταξιούχους είναι προσωρινό, είτε για το αίτημα του αναπληρω­τή υπουργού Γιώργου Χουλιαράκη να καταθέ­σουν εγγράφως οι δανειστές τους προβλημα­τισμούς τους, είναι το …επικοινωνιακό κερασάκι στην τούρτα. Φυσικά, ο συμβολισμός έχει τη σημασία του αφού οι εκπρόσωποι της Ε.Ε και του ΔΝΤ θέλουν να ξεκαθαριστεί — κυρί­ως προς τον ελληνικό λαό — πως ούτε προσ­δοκίες για το μέλλον μπορούν να υπάρξουν ούτε αντισταθμιστικά μέτρα στην λιτότητα, έστω και ισχνά.

Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, αυτό ξεκα­θαρίζεται στην ανάρτηση που έκαναν στην ιστοσελίδα του ΔΝΤ τα στελέχη του Μόρις Ομπσντφελντ και Πώλ Τόμσεν. Εκεί επιση­μαίνουν με σαφήνεια ότι στην Ελλάδα υπάρ­χει πολύ …υψηλό αφορολόγητο για τόσο χα­μηλά εισοδήματα! Ότι, δηλαδή, επιβάλλεται να πληρώσουν φόρο και όσοι αμείβονται με λιγό­τερα από 700 ευρώ το μήνα κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την μείωση του αφορολό­γητου ποσού ώστε να «πιαστούν» στη φορο­λογική τσιμπίδα ακόμη και τα πλέον πενιχρά ει­σοδήματα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν «εξαιτίας του ότι τόσοι φορολογούμενοι εξαι­ρούνται από το φόρο εισοδήματος, ο συνολι­κός φορολογικός συντελεστής στην Ελλάδα είναι τόσο αντιπαραγωγικά υψηλός. Για του λόγου το αληθές, τα στοιχεία από τις ελληνι­κές αρχές και τη Eurostat δείχνουν πως πάνω από τους μισούς μισθωτούς απαλλάσσονται από την καταβολή φόρου εισοδήματος φυσι­κών προσώπων στην Ελλάδα, έναντι ενός μέ­σου όρου 8% στην ευρωζώνη».

Στην ίδια ανάρτηση τονίζουν πως το μεγά­λο πρόβλημα προκειμένου να ληφθούν μέτρα ανακούφισης των χαμηλότερων στρωμάτων είναι οι …υψηλές συντάξεις. Ενδεικτική η ανα­φορά τους: «Οι γενναιόδωρες απαλλαγές από την πληρωμή φόρου εισοδήματος και οι πολύ υψηλές δαπάνες για συντάξεις επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό και εμποδίζουν την εισα­γωγή καλά στοχευμένων επιδομάτων, ειδικά  για τις ομάδες εκείνες που είναι οι πιο ευπαθείς και έχουν επηρεαστεί αρνητικά από την οικο­νομική κρίση. Το να υποστηρίξει κανείς ότι οι υψηλές συντάξεις στην Ελλάδα δικαιολογού­νται εν μέρει γιατί τα κοινωνικά επιδόματα εί­ναι τόσο χαμηλά, αγνοεί την ουσία του προ­βλήματος: τα κοινωνικά επιδόματα είναι ανε­παρκή ακριβώς επειδή οι συντάξεις διατηρού­νται σε τόσο υψηλά επίπεδα». Οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ κάνουν λόγο για πραγματική σύγκλιση της Ελλάδας με τις ευρωπαϊκές οικονομίες και αποσαφηνίζουν πώς την εννοούν: Όπως λένε η σχέση συντάξεων-μισθών «είναι 81% στην Ελλάδα, σχεδόν διπλάσιος από το επίπεδο της Γερμανίας (43%), καταδεικνύοντας ένα πολύ γενναιόδωρο ασφαλιστικό σύστημα».

Ακριβώς η ίδια λογική υπάρχει και στη από­φαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τις μα­ζικές απολύσεις. Παρά το γεγονός ότι η υπουρ­γός Εργασίας Ε.Αχτσιόγλου υποστηρίζει ότι …ενισχύει τις ελληνικές θέσεις. Στο σκεπτικό της απόφασης αναφέρεται ξεκάθαρα ότι η απαίτη­ση για έγκριση του εκάστοτε υπουργού Εργα­σίας σε ομαδικές απολύσεις μπορεί να δικαιο­λογηθεί από «θεμιτούς σκοπούς γενικού συμ­φέροντος, όπως η καταπολέμηση της ανεργί­ας και η εθνική οικονομική ανάπτυξη» όμως «ενδέχεται, παράλληλα, να οδηγήσει σε απο­κλίσεις μεταξύ των κρατών μελών», όπως «και σε δυσανάλογο περιορισμό της επιχειρηματι­κής ελευθερίας του εργοδότη». Με πόσο μεγα­λύτερη ευθύτητα, άραγε, μπορούν να εκφρα­στούν οι πραγματικές προτεραιότητες της Ε.Ε; Εργοδοτική ασυδοσία και σύγκλιση των νομο­θεσιών των κρατών μελών προκειμένου να την υπηρετήσουν.